BLOG
It's a girl!! (29-01-2012
Zoals de titel al verraad, mijn bazen hebben een prachtig mooi dochtertje gekregen. Helaas is dat het enige goede nieuws wat het nieuwe jaar ze tot nu toe heeft gebracht. Mijn baas-meneer, die zijn been gebroken had, heeft zijn been opnieuw gebroken, een paar dagen voor het kindje geboren werd en is dus helemaal opnieuw begonnen met revalideren. Mijn baas-mevrouw had complicaties met de bevalling en heeft een poosje in het ziekenhuis doorgebracht en heeft haar broertje verloren. Klote met een hoofdletter KLOTE allemaal dus.
Voor mij is het nieuwe jaar tot nu toe echter vrij goed (op de gedeelde smart van mijn bazen na dan). Ik kreeg visite vanuit Nederland, in de vorm van Timo die een weekje op mijn vloer kwam crashen (ik had wel een comfortabel matrasje voor hem hoor). Vette dingen gedaan, zoals in een lavagrot rondhobbelen, snorkelen in een ongelofelijk helder meer (terwijl het min 2 was), biertjes gedronken, geschuild voor een sneeuwstorm in een koddig cafeetje en nog meer alcoholische versnaperingen genuttigd. Daarna heb ik een week met griep in bed doorgebracht.
Voordat ik goed en wel beter was, mailde mijn baas dat we een fotoshoot gingen doen, voor het nieuwe seizoen. Ziek als ik was, toch vroeg ik of ik er bij mocht zijn. Natuurlijk mocht dat.
Mijn baas ging schoenen op halen, en om 4 uur moesten de modellen, make-up artist, fotograaf en styliste komen. Om 4 uur was alleen de make-up artist er. Mijn baas zou een half uurtje weg zijn.
Om 5 uur kwam het eerste model. de rest kwam allemaal rond 7 uur, maar nog geen baas. ik belde hem en hij kwam na 10 minuten heel snel binnen met de schoenen en zei dat hij met zijn vrouw in het ziekenhuis zat. Ze heeft net een baby gekregen en daar waren complicaties bij, en ze moest weer opgenomen worden. Maar mijn baas was er dus niet. hij zei: je weet wat we willen, ik vertrouw je, doe alles gewoon op gevoel. als het niet goed voelt, doe dan iets anders, ik kom later nog wel even kijken, bel maar als er iets is.
en hij vertrok weer. Ik moest de fotograaf en make-up artist gaan vertellen welke sfeer we wilden en hoe de modellen opgemaakt moesten worden.
de styliste kwam vervolgens naar me toe, en zei dat haar babyzitters moeder zojuist was overleden en dat ze weg moest, met slechts de helft van de outfits voor de modellen gemaakt. Ze legde me kort uit wat voor welk model was en hoeveel nog gemaakt moesten en ook zij vertrok.
Ik was dus niet alleen opdrachtgever en art-director meer, maar ook de styliste van de shoot. bovendien kwamen alle vragen bij mij en iedereen was honger. Na een vriendin gebeld te hebben om pizza's te halen en te brengen ging ik aan de slag met de rest van de taken. Iedereen was heel aardig voor me, omdat ze ook allemaal begrepen dat ik in het diepe gegooid was zonder precies te weten hoe ik moet zwemmen.
de shoot ging ontzettend goed, al maakte de fotograaf soms keuzes waar ik het niet mee eens was, en waar we dan over praatten waarna hij zijn eigen zin en mijn zin vervolgens ook deed als compromis.
Ondanks de stress, en het feit dat ik koorts had en dat ik alleen maar zou komen kijken, was de shoot een groot succes. Zie hier het resultaat:
Rock-Paper-Scissor-Lizard-Spock (17-12-2011)
Alles gaat zijn gangetje. Ik heb een goede routine gevonden voor alles wat ik doe. Maandag tot donderdag zijn voor stage en vroeg naar bed en voldoende rust. Vrijdag en zaterdag zijn om aan andere projecten te werken en heftig stappen en zondag is om bij te komen van dit alles. En dan begint het weer opnieuw. Stage heeft ook een prachtige routine gekregen. Ik ga erheen om 9 uur (zo ongeveer), ben de eerste, wacht op de anderen (als ze überhaupt komen), begin om 11 uur met mijn collega na te denken over lunch, na de lunch werk ik weer braaf door, en ergens rond 3 uur bel ik mijn dineetje Kristin of ze ook zo'n zin heeft om koffie te gaan drinken. Soms ben ik langer op kantoor, maar meestal besluit ik rond drie uur dat ik genoeg naar de muur heb gestaard en ga ik lekker weg.
Mijn bazen geven mij allemaal leuke taken die ik moet doen, maar denken dat alles veel meer tijd kost. Ook ga ik vaak uit verveling bedenken wat er eventueel moet gaan gebeuren in de komende tijd, en dan doe ik dat maar vast, wat weer leidt tot mijn baas die me een taak stuurt, waar ik dus allang klaar mee ben. afgelopen 2 weken heb ik de taak op me genomen om de kelder te verbouwen. 2 maanden geleden is het kantoor verhuisd, en omdat mevrouw baas hoog zwanger is, is alles wat niet direct nodig was in kantoor in de kelder gedumpt, waar vervolgens niets meer terug te vinden was. Na twee weken planken bouwen, dozen verslepen en uiteindelijk uitpakken en ontelbare niesbuien, begint het harde werk zijn vruchten af te werpen. En de blik van mijn bazen die met een open mond vol verbazing rond stonden te kijken alsof ze door een magische deur in een andere wereld terecht waren gekomen, maakte het allemaal zeer de moeite waard. And it beats staring at the wall..
Ook ben ik begonnen met het uitwerken van mijn muziek met een briljante pianist. Dat idee gaf me in het begin angstdromen en paniekaanvallen, maar het ging echt ontzettend goed. Op een of andere manier, sluit wat hij doet precies aan bij wat ik wil, is de atmosfeer heel fijn en gemoedelijk en worden de liedjes te gek. Bovendien is het een verademing om niet stil te hoeven staan bij wat ook al weer het volgende akkoord is, maar gewoon lekker te kunnen zingen. Het is dus alle angstdromen waard achteraf. Ik denk echt dat het mij en mijn muziek kan helpen.
Iets anders, ook muziek, wat ik binnenkort ga doen, is met een paar vrienden, die een eigen studio hebben, een nummer helemaal opnemen. Ze gaan het produceren, mixen, alle instrumenten inspelen die ik niet zelf kan, en aan het einde van de dag, loop ik weg met een cdtje met een liedje naar keuze helemaal super opgenomen. Het kost me 2 6-packs bier. Ik vertelde het aan een vriendin, die zich heel erg bezig houdt met videografie en die had al een briljant idee voor een clip en in ruil voor een optreden bij de opening van haar art-gallery. Het is echt heel erg relaxt dat iedereen hier elkaar wil helpen. En het idee van ruilhandel (wat al eeuwen oud is) werkt hier ook heel erg goed omdat geen enkele kunstenaar veel geld heeft (duh) en op deze manier hele mooie dingen en samenwerkingen ontstaan. Zo ga ik een ontwerper helpen door een dag samen met hem te haken (hij gaat een groot gehaakt ding maken en heeft iets te maken met schapen) en in ruil, krijg ik allemaal gratis wol die hij niet meer gebruikt. Ten eerste is het te gek voor mijn netwerk, kweekt het heel erg veel goodwill en zorgt het ook voor een ton aan inspiratie. Dus zoals ik vorige keer al zei: mis ik nederland? Nee. Ik heb mijn draai hier wel gevonden.
Oh ja, en nog ontzettend leuk nieuws: mijn kerstplannen waren om allemaal foute films te lenen en huren enzo, en die kijken, nachtdienstje draaien, hamburgertje eten, beetje breien, en ik was ontzettend content met deze ideeën. Maar een mevrouw van het ijslandse koor waar ik in zing, zei 2 weken geleden: zolang je in IJsland bent, ben ik je surrogaat moeder. En ze heeft me uitgenodigd om kerstavond samen met haar en haar familie kerst te komen vieren, compleet met een uitgebreid, traditioneel IJslands kerstdiner. En omdat in de rock-paper-scissor regels kerst met mijn adoptie-familie wint van films kijken, heb ik natuurlijk ja gezegd. (zelfs in rock-paper-scissor-lizard-spock regels wint kerstdiner van films kijken)
Homesick (1-12-2011)
"Mis je Nederland al?" Nee, alleen de mensen die ik daar ken eigenlijk. Ik mis mijn papa en mama en zussies, en vrienden. Maar Nederland? Nee, ik mis pepernoten en boerenkool en andijvie stamppot en frikadellen en de febo na een avond stappen. Nederland mis ik geen moment. Sterker nog, ik voel me hier zo ontzettend thuis, dat ik elke keer als ik me een voorstelling probeer te maken van terug zijn in en terug gaan naar Nederland, ik het gevoel heb dat ik naar een blanco a-4tje zit te staren. Natuurlijk zijn hier dingen die minder leuk zijn, en is het nieuwe er inmiddels wel een beetje af. Maar het is huis. Het is meer thuis dan thuis. Als iedereen waar ik van hou en die ik mis hierheen zou verhuizen, ging ik nooit of te nimmer meer terug naar ons kikkerlandje (koude laat ik weg, want het is hier al een week -10 en komend weekend wordt het zelfs -15 tot -20, wat nou koud in Nederland?)
Gister zat ik met een vriendin die ik hier heb leren kennen in een koffiebar, en we hadden het over inburgeren. Het is vreemd hoe snel je gewend kan raken aan een nieuwe plek, nieuwe mensen, nieuwe ervaringen. Het is bijzonder om te merken hoe snel je een nieuw leven op kan bouwen op een andere plek. Ik wil niet zeggen dat mijn leven in Nederland slechter was, of mijn leven in IJsland beter, het is anders, en op een of andere manier past het leven hier beter bij wie ik ben, bij wie ik ontdek dat ik ben. Zo was ik thuis veel bezig met alles wat in de nabije en verre toekomst zou kunnen gebeuren, en ben ik hier bezig met vandaag. Misschien een beetje met morgen, maar daar houdt het wel op. En ik merk dat het alles een stuk makkelijker maakt. Een stuk eerlijker.
Het is vreemd dat ik me veiliger voel zonder mijn vangnet van vrienden en familie binnen handbereik. Het is nog vreemder om te beseffen hoe sterk ik eigenlijk ben. Het is bizar om te ontdekken dat ik naar een ander land moest gaan om mezelf tegen te komen en te leren kennen.
Ik moet elke keer als iemand hier aan me vraagt of ik thuis mis antwoorden met een welgemeend 'nee'. Natuurlijk heb ik ook mijn momenten dat ik lekker bij moeders op de bank wil hangen, of een kopje thee wil drinken met Maire en twilight (ja echt. en ik ga geen sorry zeggen) kijken met Anouk. Ik mis het 'Cheers' gevoel wat ik heb wanneer ik de scooters binnen kom. Ik mis Nederland geen seconde. Ik heb geen spijt van mijn beslissing hierheen te gaan. Goh, wat ben ik blij dat ik dat kan zeggen, want de laatste 2 weken in Nederland, dacht ik echt dat ik binnen een maand weer thuis zou zijn.
Maar ik mis jullie wel hoor!
inburgeren (23-11-2011)
Ik raak al aardig gewend aan het wel en wee in Reykjavik. Ik ben lid geworden van een koor die op dit moment oefent voor een kerst concert. Kerstliedjes zijn altijd leuk. Ze in het IJslands zingen maakt het een stuk interessanter (en grappiger voor de mensen naast me). Hoe ik het er van af breng is volgende keer te lezen, maar nu dingen die belangrijker zijn dan mijn gestuntel in de prachtige taal die hier gesproken wordt.
Mijn stage begint te wennen. Ik aan mijn stage, en mijn stage aan mij. Mijn taken worden steeds interessanter en belangrijker. Ik ben niet meer alleen mooie kleren aan het passen en fotograferen, ik maak allemaal mooie excel bestandjes die belangrijk zijn voor het volgende seizoen. De paniek slaat wel lichtelijk toe, als ik mag besluiten aan de hand van een minuscuul tekeningetje in welke categorie een kledingstuk hoort (blazer, jas, lederwaren?), en als vervolgens mijn werk ook nauwelijks wordt gecontroleerd, komen de angstdromen akelig dichtbij. Maar hoe eng ook, het is ook een geweldig gevoel dat ik als een volwaardig deel van het team wordt beschouwd en zulke taken krijg. En het is steeds makkelijker om doorheen te ploeteren.
Afgelopen vrijdag was in mijn 'huiskamer' een open mic-night. Ik heb meegedaan, al het bibberen van angst inclusief, en ik heb drie eigen nummers gespeeld, waarvan 2 me al veel beter af gingen dan vorige keer, en een ontzettend niet lekker ging, maar ja dat hoort er bij. Ik kreeg een prachtig compliment dat ik mensen deed denken aan een vroegere Alanis Morissette (ik zal het nooit toegeven, maar tot Thank You was ik een fan van de bovenste plank, het eerste uur, you name it, ik was het).
Terwijl ik dit typ, om 1 uur 's middags, begint het al te schemeren en zie ik de eerste sneeuw van het jaar in Reykjavik vallen. Geen wonder dat ik vanmorgen al bibberend naar mijn werk liep terwijl ik mijn koffie warm binnen probeerde te krijgen.
Afgelopen weekend heb ik ook het ziekenhuis weer een bezoek gebracht (...). Vrijdag na de open mic night, en de nodige alcoholische versnaperingen leek het mij en een collega een heel goed idee dat we een piggy-back-race gingen houden. Ik op zijn rug, en er ontstonden nog twee teams. Omdat we dreigden te verliezen, werd er een hogere versnelling ingezet en ging mijn drager rennen. Hij viel en omdat ik op zijn rug zat, ik dus ook. Knietje op de grond, en een scheurtje in mijn pees in mijn knie. Het ziekenhuis was deze keer een stuk minder efficiënt (ze waren me vergeten) maar wel een stuk goedkoper (de verzekering nam de rekening deze keer gelijk voor zijn rekening).
Wat ik ook heb gedaan sinds de laatste blog is een liedje schrijven met een jongen die in het hostel verbleef. Ik ben druk aan het werk voor het beeldmateriaal, en zo gauw dat rond is, post ik het op mijn website. Bovendien heb ik een viool geleend en wil ik nog wat viool lijntjes toevoegen in het nummer. dus dat komt allemaal snel!
Ik ben hard op zoek naar een aantal muzikanten die me gaan helpen met het realiseren van mijn eigen muziek (ik begin een steeds beter beeld te krijgen van wat ik wil) en dat is, naast mijn stage en naast het leren zingen van IJslandse kerstliedjes de komende tijd mijn grootste prioriteit.
Volgende keer meer
koude kusjes van een sneeuwpopje
Blog nummero 2 (04-11-2011)
Ok, ok, ik beloof dat ik nooit meer zal beloven wanneer de nieuwe blog komt, omdat dat toch niet lukt met de hectiek alhier. De afgelopen 2 weken waren op zijn zachts gezegd nogal heftig. Zo ben ik ein-de-lijk begonnen met stagairen, heb ik een belachelijk te gekke Halloween gehad (mijn eerste Halloween ook nog) en ben ik in het ziekenhuis beland (IJslandse ziekenhuizen zijn van 1 tot 10 op de schaal van Marjan een 7, goede service maar tyfus duur), maar meer over mijn avocado avontuur later. Laat ik bij het begin beginnen.
Ik ben begonnen met stage lopen. En ik heb de hemel ontdekt. Niet disneyland (waar ik echt behoorlijk fan van ben) maar de kelder van mijn stage bedrijf. Ik weet het ik weet het, het klinkt nogal luguber, maar schijn bedriegt. In de kelder van mijn stage hebben we namelijk rekken vol (uitpuilend vol) met kleren. Met prachtige, mooie, schattige, lieve, geweldige jurken vooral. Mocht ik overleiden, ik wil daar worden begraven met alle jurken. De stage is top. Foto´s maken van mooie kleren, en specs maken. En ik ben normaal niet het meest meegaande persoon op den aard, maar op mijn stage zeg ik tegen alle taken die ik krijg ja. Ook zeg ik dat natuurlijk wel vaker specs heb gemaakt (wat absoluut niet het geval is, maar dat weten zij niet) maar dat ik alleen niet zeker weet hoe zij willen dat ik het doe, want iedereen heeft tenslotte zijn eigen manier. Ik leer heel veel, en voornamelijk weet ik hoe ik het niet wil doen als ik mijn eigen bedrijf in mode begin. Niet dat zij het verkeerd doen, maar lichtelijk inefficient. In ieder geval, het is leuk, het is uitdagend en ik mag de hele dag met mooie kleren spelen. Wat wil een mens nog meer?
Halloween was ook een ervaring om niet meer te vergeten. Bij Youtubes staat een korte impressie van de eerste 2 uur van de avond en dat was al te gek. Tel hierbij op het gemiddelde stap gehalte van een zaterdag in IJsland, vermenigvuldig dit alles met 1000 en je hebt een idee. De band was te gek, mijn kostuum was geweldig, en het bier kon niet op (vooral niet omdat ik tweede werd in de kostuum verkiezing, eigenlijk eerste maar de jury was bevooroordeeld omdat de winnaar een mooie man was, en de jury een meisje, en ik daar dus met geen mogelijkheid tegenop kon).
Maar nu het verhaal waar jullie allemaal op zitten te wachten (of juist niet als je me al wat langer kent, dan is het niet zo schokkend). Ik ben maandag in het ziekenhuis beland. Maire eet vaak crackers met hummus en avocado. En vaak had ik het idee om een hapje te proberen, maar nooit werd dat idee ook daadwerkelijk uitgevoerd. De hummus kwam wel, maar de avocado had me nooit zo in zijn greep. Maandag was ik met mijn beste vrienden van de week (hostel, dan heb je dat) uit eten. En ik had mijn usual: Hamburger zonder groente en frietjes (nomnomnom) en dat had ik keurig netjes opgegeten. Emily had nacho's met guacamole. Toen mijn eigen bordje leeg was, deed ik een greep naar Emily's nacho's. 10 minuten later was ik in het ziekenhuis omdat ik blijkbaar allergies voor avocado ben. Infuus, medicijnen 4 uur en 400 euro verder, mocht ik weer naar huis en heb ik me nog 3 dagen zo stoned als een garnaal gevoeld. Volgende keer rook ik wel een joint. De boete op blowen hier in IJsland in een stuk lager!
Dat was het weer.
Kijk maar gewoon regelmatig of er een update is!
daaaaaag
IJsland
Ik heb het gedaan. Ik heb het gewoon echt gedaan.Twintig kilo (nou ja, 23) in een koffer en verhuizen naar IJsland. De komende 6 maanden is dit mijn thuis.
Leven in een hostel zorgt voor bijzondere momenten en ontmoetingen. De eerste week dat ik hier was, liep ik twee boomlange Australiërs tegen het lijf. Al snel werd ik door ze geadopteerd en werd ik meegesleept naar The Blue Lagoon (niet de film, het zwembad), op een tour langs de toeristenattracties: Gullfoss (gouden waterval) en Geysir (geiser), en werd me de nodige bier-eenheden gevoerd. Na vier dagen moest ik afscheid nemen van mij twee nieuwe beste vrienden.
Al gauw maakte ik nieuwe vriendjes met Canada. Op een vrijdag was een een muziekquiz, georganiseerd door mijn twee ik-speel-in-4-bandjes-collega's, met als enige deelnemers Canada, mijzelf en een grappig klein Brits meisje die zichzelf op unieke wijze voorstelde. "Hello, I'm Claire, I've been living in Iceland for a year, and I pull tits for a living." Hiermee, zo bleek later, bedoelde ze dat ze koeien melkt. Maar dat ontdekte ik pas nadat ik een half uur, met mijn armen strategisch over elkaar, met haar had gekletst. De muziek quiz werd, natuurlijk, door mij gewonnen en gevierd met een rondje shots voor alle deelnemers.
De volgende dag, was Canada verdwenen, maar Claire en ik kwamen na 10 minuten in contact met een nieuwe voorraad Aussies. Een groep van 5 Aussies die allemaal naar London verhuisd waren en daar de laatste paar jaar werkend en drinkend doorbrachten. Ze speelden een kaartspel dat ze ter plekke bedacht hadden, en in eerste instantie vond ik het maar een stom spel. Dat vertelde ik de bedenker van het spel dan ook. Maar na een paar rondjes en 2 biertjes (een biertje is een halve liter in IJscoland), werd het al snel het leukste spel ooit en was ik verslaafd. Omdat het zaterdag was, moest er gestapt worden (volgens populair IJslands gebruik), dus gingen Claire, de Aussies en ik op pad en belandden we, na een hotdog, al gauw in een toffe kroeg. De details van de avond zijn me een beetje ontschoten. Ik weet dat er veel bier, wodka en Jagerbomb's waren, en dat is het zo'n beetje.
Claire ging de volgende dag weer terug naar haar tit pulling, maar de Aussies bleven nog acht hele dagen. En, omdat mijn stage toch nog niet begonnen was, ik heb die dagen fijn vakantie met ze gevierd. Op woensdag begon Airwaves, een ontzettend tof festival in IJsland. Je hebt 2 programma's: on-venue en off-venue. Voor on-venue moet je een kaartje hebben, voor off-venue niet. Simpel genoeg. Ik had geen kaartje gekocht omdat de dingen die ik wilde zien ook allemaal off-venue speelden. De eerste avond van Airwaves, voelde 1 van mijn lieve Aussies zich niet zo lekker, dus die ging, na 4 bier, vroeg naar bed. Een tijdje nadat hij in slaap was gevallen werd hij wakker gemaakt door een schreeuwende Duitser. En na een paar minuten realiseerde hij zich, dat de Duitser tegen hem aan het schreeuwen was. Waarom? Omdat hij had geslaapwandeld, en in zijn slaapwandel over de tas en spullen van de Duitser heen had gepist. De nachtportier had moeite zijn lach in te houden en toen het mij de volgende dag in kleuren (niet in geuren gelukkig) werd verteld, was ik ook behoorlijk vrolijk. Op het zelfde moment als de Aussies, was er ook een brei-groep uit Amerika in het hostel. Overdag deden ze brei-cursussen en 's avonds genoten ze van Airwaves. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een ontzettende brei-nerd ben, dus natuurlijk sloot ik ook meteen vriendschap met de breiers. Er was een dame bij de breiers, die op donderdag met een enorm schaafplek op haar kin naar beneden kwam, die er de dag ervoor nog niet zat. Ook vertelde iemand die op de vierde verdieping verbleef me, dat iemand die nacht seks had gehad op het balkon, en dat hij dat wist omdat diegene met zijn of haar derrière tegen zijn raam stond. Na een stevig onderzoek waar Baantjer nog een puntje aan kan zuigen, kwam ik er achter dat: 1. De Amerikaanse dame dat plek op haar kin had door de baard van degene met wie ze had gezoend en 2. de derrière tegen het raam was ook afkomstig van deze Amerikaanse dame.
Donderdag avond hadden mijn Aussies een auto gehuurd om op vrijdag een ritje over het eiland te maken, met als bestemming wederom de waterval en de geiser, en omdat ze nog een plekje over hadden in de auto, mocht ik met ze mee. Dus vrijdag ochtend, voor dag en dauw waren we allemaal in warem kleren gehesen en was de supermarkt geplunderd en was het ontbijt gegeten (het beste ontbijt ooit). We liepen de parkeerplaats op waar de auto stond. Joe mompelde: "The car isn't here". Ik dacht dat hij een grapje maakte, totdat ik opzij keek en zag dat alle kleur uit zijn gezicht was getrokken. Ook de andere mede-reizigers keken beteuterd. De auto was er echt niet meer. Vier telefoontjes en een taxirit van een half uur verder bleek de auto weggesleept te zijn en waren we op het terrein waar onze mooie B-Teambus stond te wachten, en konden we onderweg. Mitch, de navigator vertelde Joe, de bestuurder waar we heen moesten terwijl de rest gezellig meezong met de muziek en naar buiten keek en elkaar wees op alle mooie dingen die we onderweg zagen. Niets kwam me bekend voor van de vorige keer, maar ik ging er van uit, dat we vorige keer gewoon een andere route hadden genomen. Na twee uur wist meneer de navigator echter niet meer waar we heen moesten, dus we stopten bij een benzinepomp om de weg te vragen. Toen we vertelden waar we naar op zoek waren, werd er heel hard gelachen. We waren precies de andere kant op gereden dan waar we moeten zijn. Niet uit het veld te slaan, klommen we weer in de auto en reden we terug waar we vandaan gekomen waren, om vervolgens de goede weg te nemen en de bestemming te bereiken.
Vrijdag en zaterdag waren verder vrij rustig, er werd gestapt, er werd veel gedronken, en er werd uitgebrakt.
Op zondag kreeg ik een kans om mijn debut in IJsland te maken tijdens een off-venue show op Airwaves. Als je bedenkt dat de twee andere Nederlandse acts die op Airwaves speelden De Staat en Dope D.O.D. waren, was ik in goed gezelschap. Ik zal niet liegen, ik was doodsbang, de liedjes gingen een stuk sneller dan ze moesten en de praatjes tussendoor sloegen als een lul op een drumstel, maar ik heb het gedaan. Na afloop vroegen zelfs twee mensen of ze een cd konden kopen. En het waren niet eens bekenden.
De week erna waren mijn nieuwe Aussies ook weer weg, maar er waren nog twee Aussies in het hostel, die niet bij de groep hoorden.
Op dinsdag ging ik mijn IJslandse telefoonnummer regelen, en moest ik een flinke wandeling maken naar de winkel waar ze simkaarten verkopen. Nick, een overgebleven Australiër, ging met me mee. Na een tijdje te hebben gewandeld deelde Nick me mee, dat als we zouden verdwalen, dat hij dan van me ging scheiden. Nu had ik iets gemist (de bruiloft) en vertelde Nick dat we een ontzettend mooie bruiloft hadden gehad (pizza, spijkerbroek, coverband). Gelukkig verdwaalde ik niet, dus was ik nog steeds getrouwd toen we terug kwamen bij het Hostel. De volgende dag ging ook mijn hubbie weg, en was het vrij saai in het hostel.
Vandaag heb ik mijn eerste stage dag gehad. Een korte dag (een uurtje) omdat mijn computer nog niet geleverd was (!). Wel hebben we een werkschema voor november gemaakt (elke dag behalve maandag, wat goed uit komt want ik heb een hekel aan maandagen), en hebben we het over mijn eerste taak gehad: Specsheets maken voor de lente/zomer collectie. Dat betekend: een vel met alle specificaties maken waarmee de fabriek een kledingstuk precies kan maken zoals is bedoeld. En de collectie is PRACHTIG! Ik hoop dat ik, omdat ik er werk, de kleren voor gratis krijg, maar ik ben bang dat de nieuwe inhoud van mijn kledingkast me al mijn geld gaat kosten. Maar dat is het waard.
Vanaf nu zal ik proberen elke donderdag mijn nieuwe blog online te hebben.
Voor opmerkingen, vragen, toevoegingen etc, kan je me mailen (marjanvenem@gmail.com), want helaas heb ik niet een mooi comment-optie-ding op deze website.
Vergeet niet te kijken bij youtubes voor de filmpjes van Airwaves, en bij foto's voor de mooie foto's van IJsland!
Koude kusjes uit IJsland!
-Marjan-
